فمینیسم در اشعار سیمین بهبهانی، فروغ فرخزاد و احمد شاملو

فمینیسم یا جنبش اجتماعی بانوان، پدیده ای مدرن است که بنیان گذاری این جنبش اگر چه نخستین بار در کشورهای غربی بود، مانند هر پدیده غربی دیگری که انعکاس گسترده ای در سطح جهانی داشته، در ایران نیز بازتاب وسیعی یافته است. جنبش فمینیسم در ایران تقریبا از نهضت مشروطه که اندبشه های آزادی خواهی در ایران رواج یافت و همچنین ارتباط ایران با خارج از مرزهای کشور گسترش یافت، با تشکیل انجمن های نیمه سری زنان پا گرفت و خواسته یا نا خواسته بسیاری از ابعاد فرهنگی،اقتصادی، سیاسی و حقوقی جامعه را مخصوصا در وضعیت زنان تحت تاثیر قرار داد و حتی دگرگون ساخت. یکی از تجلی گاه های جنبش فمینیسم در سطح جهانی عرصه ادبیات هر ملت است که در ایران نیز این عرصه بی تاثیر نمانده و ما در شعر معاصر فارسی شاهد حضورگسترده آن هستیم. به طوری که در اشعار تعدادی از شاعران این مرز و بوم ردپاهایی از این جنبش به روشنی قابل ملاحظه است. مثلا در اشعار سیمین بهبهانی جلوه هایی از فمینیسم لیبرال را می توان مشاهده کرد؛ به طوری که عنوان شاعر فمینیسم را در خور نام خود می سازد. یا در شعر فروغ فرخزاد و احمد شاملو شاهد حضور محتواهای فمینیستی هستیم اگر چه نتوان آن ها را شاعر فمینیست قلمداد کرد. زن پریشان شد و نالید که وای/ وای این حلقه که در چهره او/ باز هم تابش و رخشندگی است/ حلقه بردگی و بندگی است (فروغ)